Philip Bakker
We hebben in gesprek te gaan met elkaar. Het vrije gesprek met elkaar aan te gaan. Om vanuit echte menselijke behoeften met elkaar te praten.
De essentie van deze website is om met elkaar te praten over het onderwijs. En niet even, maar grondig. Ook raakt dat gesprek onze rechtsstaat, de democratie en de samenleving als geheel.
We hebben in gesprek te gaan met elkaar. Onderwijs is een onderwerp dat te belangrijk is om aan politici, foundations en onbekende instellingen over te laten. Een beschermende overheid is daarbij van belang, net zo goed als het waarborgen van de democratie en het vertrouwen in burgers.
We hebben in gesprek te gaan met elkaar. Om te zien wat er onderbelicht is in ons onderwijs. In onszelf, in de wereld en in onze kijk op de mens. Wat willen we?
Het Grote Gesprek, een voortdurend proces
Het Grote Gesprek is een belangrijke traditie in het Westen. Dit is het voortdurende proces van schrijvers en denkers die verwijzen naar elkaar, voortbouwen op elkaar, en daarmee het werk van hun voorgangers verfijnen.
In 1952 zei onderwijskundige Robert Maynard Hutchins hierover het volgende in een publicatie van de Encyclopædia Britannica:
“De traditie van het Westen is belichaamd in het Grote Gesprek dat begon bij het begin van de geschiedenis en dat voortduurt tot op de dag van vandaag.“
Het lijkt er tegenwoordig soms op dat we dat hebben verleerd, het praten met elkaar. Dat is alleen niet echt zo, we kunnen het wel. Soms vraagt het alleen om een herinnering. Want iedereen kent ervaringen uit het eigen leven waarin we echt met andere mensen hebben gepraat, gedachten hebben uitgewisseld en hebben kunnen leren van elkaar.
Op de schouders van reuzen
Eén van de grootste en invloedrijkste wetenschappers uit de geschiedenis is de natuurkundige Isaac Newton (1643 – 1727). Hij was een Engelse natuurkundige, wiskundige, astronoom, natuurfilosoof, alchemist, officieel muntmeester en theoloog.
In 1675 schreef Isaac Newton in een brief de volgende bekende zin:
“Als ik verder heb gezien dan anderen, komt dat doordat ik op de schouders van reuzen stond.”
Staan we niet allemaal op de schouders van reuzen? We rijden elke dag op wegen die door onze voorouders met hard werken zijn aangelegd. En elke dag praten we met elkaar op basis van inzichten van mensen uit de generaties voor ons.
Deze vuist op deze vuist
‘Deze vuist op deze vuist’ is een Nederlands kinderliedje. Dit korte liedje werd altijd gezonden op het einde van de kindertelevisieserie ‘De film van Ome Willem’. Daarbij speelde de Nederlandse jeugdprogrammamaker en drummer Edwin Rutten altijd ‘Ome Willem’.
De tekst van het lied is eenvoudig:
Deze vuist op deze vuist
deze vuist op deze vuist
deze vuist op deze vuist
en zo klim ik naar boven.
Tijdens het zingen van dit liedje kwamen altijd alle kinderen uit het publiek naar voren.
Zij gingen allemaal enthousiast om de beurt hun vuisten op elkaar stapelen.
Al klimmenderwijs, al stapelend klommen zij naar boven.
Zo weten kinderen nog hoe dat werkt, met elkaar spelen en samenwerken.
Zo kunnen wij als volwassen ook met elkaar groeien.
Door met elkaar samen te werken. Door met elkaar te praten.
We hebben met elkaar te praten. Om van elkaar te leren. Om voort te bouwen op wat we weten dat klopt. En om bij te stellen waar aanpassing nodig is.
Op het einde van zijn leven vertelde Isaac Newton dat hij zichzelf zag als een jongen die op het strand speelde en zich vermaakte door een nog gladdere steen of mooiere schelp te vinden. Hij besefte dat de grote oceaan van de waarheid nog steeds onontdekt voor hem lag. De wereld is groot!
Voortdurend bouwen en spelen we met elkaar verder, om steeds meer te leren van de grote oceaan van de waarheid.
Praat je mee?